En son Hubble Uzay Teleskopu gözlemleri, Uranüs’ün Moons’ın hikayesinde bir bükülme ortaya koyuyor. Beklenen radyasyon “güneş yanığı” yerine Moons Ariel, Umbriel, Titania ve Oberon tam anlamıyla kozmik toz toplıyor gibi görünüyor. Gezegenin garip eğiminin öngörüldüğü gibi arka taraflarını kavurmadığı, ancak iki dış ayın ön uçlarını bunun yerine bir tür uzay grile kaplaması. Bu sonuç gökbilimcilerin başlarını çiziyor, çünkü Uranüs’ün çarpık manyetik alanı altında beklediklerinin tam tersi.

Toz, radyasyon değil

NASA’nın 1986’da Voyager 2 sinekinden ve onlarca yıllık modellemenin verilerine göre, bilim adamları Uranüs’ün yanlara doğru dönüşünün, manyetik alanının her ayın arka tarafını (“arka pencere”) yüklü parçacıklarla patlattığı anlamına geldiğini varsaydılar. Arka yarıların donuk ve karanlık görünmesi bekleniyordu. Bunun yerine, Hubble’ın ultraviyole verileri farklı bir hikaye anlatıyor: Titania ve Oberon (uzak çift) aslında önde gelen yüzlerinde daha karanlık – radyasyon hipotezinin öngördüğünün tam tersi. Başka bir deyişle, etki hiç radyasyon hasarı değildir. Bunun yerine, Uranüs’ün manyetosferinin bu ayları büyük ölçüde kaçırdığı anlaşılıyor.

Kozmik bir ön cam etkisi

Uzay tozu Uranüs’ün uzak düzensiz ayları tarafından başladı. Mikrometeoritler, bu uzak uyduları sürekli olarak pümümler, milyonlarca yıl boyunca küçük bir kumdan içeri doğru fırlatırlar. Titania ve Oberon bu toz bulutundan pulluk, bir arabanın ön camındaki böcekler gibi ön taraflarında kalıntılar toplarlar. Bu kozmik “böcek sıçraması”, önde gelen yüzlerini biraz daha koyu, kırmızımsı bir renk tonuyla kaplar.

Bu arada Ariel ve Umbriel, büyük kardeşlerinin toz gölgelerine biner ve her iki tarafta da aynı parlaklığa bakarlar. Uranüs’ün büyük ayları, UV yanıkını yakalamak yerine cephelerini toz haline getirerek yavaş çekim kozmik bir araba yıkamasından geçti. Başka bir deyişle, tozlu bir ön cam – radyasyon değil – bu ayları boyuyor. Alanın bizi şaşırtabileceğini hatırlatmak gerekirse, bazen düz eski tozdan daha egzotik bir şey olmadan.